Coming home.....now

Hallo everybody,

Vorige keer mijn laatste blog uit Perth, nu echt mijn allerlaatste blog voor wat betreft deze reis. Ik hoop dat jullie op deze manier een beetje hebben mee kunnen genieten van mijn avonturen!

Alweer bijna drie weken geleden heb ik afscheid genomen van Perth en van mijn fantastische tijd daar. Ik had van te voren niet kunnen bedenken dat het zo goed heeft uit kunnen pakken op allerlei fronten. Na toch wel een beetje een verdrietig afscheid ben ik op 4 april in het vliegtuig gestapt op weg naar Jakarta. Ik zat aan het raam en kon nog even heerlijk naar buiten kijken en werd me er weer even van bewust hoe eigen ik deze stad in 4 maanden heb gemaakt. Vanuit de lucht, onderweg naar het nieuwe avontuur, herkende ik bepaalde wijken en stranden en mijmerde ik nog even over deze geweldige tijd.

Na een 4-tal uren zette ik voet aan land in Java, dat was wel even een cultuurshock zeg, het rustige Perth leek direct alweer heel ver weg. Wat een andere wereld is dit! Vanuit het vliegtuig werd ik met een bus naar de terminal gereden. In dat stukje van ongeveer 10 minuten heb ik al 3 keer meer getoeter gehoord dan al die maanden in Australië, en dit was nog maar het begin. Ik arriveerde een uurtje voor Paula op Jakarta en had direct al spijt van mijn gebrek aan voorbereiding. Ik had eigenlijk geen idee waar vandaan Paula vloog en hoe laat ze precies aankwam, wat ik al wel wist is dat ze al 4 uur vertraging had op Schiphol en ze maar zo de aansluitende vlucht had kunnen missen. Gelukkig was er WIFI dus heb ik dat even na kunnen zoeken en gelukkig had Paula de aansluitende vlucht niet gemist. Het was een bijzonder maar gelijk weer vertrouwd weerzien. En daar liepen de dames weer, koffers aan de hand, rugtasje op de rug en meer dan klaar voor het avontuur. Er stond een chauffeur klaar om ons naar het hotel te brengen, het was al donker in Jakarta dus veel hebben we niet kunnen zien maar druk was het nog wel. Na een korte nacht zijn we op tijd vertrokken uit Jakarta. Op Java wonen voornamelijk moslims dus hebben wij ons deze eerste 8 dagen keurig gekleed in lange broek en t-shirt en dat was nog wel eens behoorlijk zweten want het is rond de 30 graden schat ik in en het voelt ontzettend benauwd aan. Maar goed, ik bedenk me dan maar dat Paula waarschijnlijk net zo plakt en ruikt .
Van een cultuurshock bleef ik de dagen die volgde ‘last’ houden. Het verkeer is zo ontzettend chaotisch, overal auto’s, scooters en motoren en tussendoor proberen voetgangers ook nog over te steken. Rotonden worden zowel linksom en rechtsom genomen en spookrijdende scooters zijn hier ook niet vreemd. En vreemd genoeg gaat het nog goed ook. In de afgelopen weken maar 1 ongelukje gezien, het betrof helaas wel onze auto maar gelukkig alleen blikschade. Een andere shock zijn de sanitaire voorzieningen. Nu was ik ook strontverwend geraakt met op iedere straathoek een relatief schoon toilet waar je niet voor hoeft te betalen en altijd wc papier voorradig. Van dit naar een gat in de grond en de stank van iets wat riolering voor moet voorstellen is wel even slikken. Aan het eten hier moet je toch ook wel even wennen dus leek ik bij vlagen groot fan van dergelijke wc.. maar goed nood breekt wet. En als laatste moest ik toch ook wel behoorlijk aan het vele afval wat je werkelijk overal tegenkomt en het gebrek aan echt frisse lucht. Maar mooi is het hier wel, prachtig zelfs. Het regenseizoen is zo goed als ten einde en alles is werkelijk prachtig groen, groen en groener dan groen. Van Jakarta zijn we naar het oosten gereisd om in het oostelijkste puntje over te steken naar Bali. Ik zal niet overal bij stil staan maar een paar hoogtepunten waren toch wel het bezoek aan het dialyse centrum in Bandung. We zijn daar zeer hartelijk ontvangen en hebben uitgebreid kunnen praten met alle disciplines en ook patiënten. Het was mooi te zien hoe ‘onze’ machines een tweede leven krijgen in het centrum in onder andere Bandung. Ook prachtig was de Borobudur, een gigantisch boeddhistisch heiligdom welke we met een gids beklommen hebben. Eenmaal boven was daar een fantastisch uitzicht, hetzij van korte duur want na twee foto’s begon het me toch te hozen. Werkelijk tot op het bot doorweekt kwamen we weer beneden maar gelukkig bleef het wel lekker warm. Eenmaal beneden konden we onze auto met chauffeur helaas niet meer terugvinden. Heel wat mensen hielpen ons mee om de grijze auto terug te vinden, tevergeefs echter. We hebben onze travelagent moeten bellen om weer in contact te komen met de chauffeur. Bleek deze gewoon op de afgesproken parkeerplaats te staan maar dan in zijn bruine auto met een super opzichtige gekleurde streep. Weer wat geleerd, volgende keer even opletten uit wat voor auto we stappen..
Ook hebben we 2 treinreizen gemaakt, beiden van zo’n 8 uur. Ik blijf dat een heerlijke manier van reizen vinden. Je komt langs prachtige plekken en het enige wat ik daarvoor hoef te doen is te zitten. Echt genieten. Je hoeft eigenlijk alleen maar even op te letten waar je eruit moet. Dit blijkt voor ons toch echter niet zo makkelijk als dat het gezegd is. Zowel Paula al ik hadden een tekst in onze reisbescheiden verkeerd geïnterpreteerd en zo bleven we op 1 haar na zitten op een station waar we eruit moesten. Samenwerken kunnen we gelukkig wel, een blik en we hadden de taken verdeeld om binnen 10 seconden met al onze bagage te trein uit te springen. Gierend van het lachen vervolgens onze chauffeur opgezocht die al een aardig poosje op ons aan het wachten was.
Ook echt prachtig was de Bromo vulkaan die nog behoorlijk actief is. De sliepen aan de rand van de krater en werden snachts al opgeschrikt van een behoorlijke uitbarsting. De ramen trilden in het kozijn. Om 3.30 in de morgen werden we opgepikt met een jeep op weg naar een mooie zonsopgang met de vulkaan op de achtergrond. Helaas wat het wat bewolkt maar prachtig was het desondanks zeker. Nadat ze zon weer goed op was gekomen zijn we gaan klimmen om echt aan de rand van de vulkaan te staan. Toen we na een behoorlijk pittige klim de top hadden bereikt was er weer een kleine uitbarsting, wat een natuurgeweld is dat.. Er was ongetwijfeld geen gevaar maar Paula en ik hadden er niet bepaald een senang gevoel bij dus zijn snel weer afgedaald. Maar living on the edge doen we zeker, hihi.

Na 9 dagen met een druk programma zijn we vorige week dinsdag overgestoken naar Bali. Het is hier al een stuk rustiger qua verkeer en ook merk je duidelijk dat het overgrote deel van de bevolking hindoeïstisch is. Gelukkig voor ons konden wij weer werken aan de bruine kleur van de benen en armen. Ook op Bali hebben we leuke dingen gedaan, echt cool waren weer de dolfijnen die we hebben gespot in combinatie met een prachtige zonsopgang. Expres hebben we hier niet te veel activiteiten gepland staan en zo was er even wat tijd om te chillen aan het strand of zwembad. Heerlijk!! Op Bali zijn we ook nog een paar dagen verbleven in Ubud. Een super gezellig dorpje/stadje bol met souvenirshops en gezellige eet dingetjes. Grote attractie is een downhill fietstocht door de rijstvelden. Deze duren echter een hele dag en daar hadden wij dan weer niet zo’n zin in. Gelukkig was er ook een tocht van 3 uur. Deze dus maar geboekt en in het busje onderweg naar de fietsen kregen we te horen dat deze tocht up-hill was..pfff. Zweten als een malle maar gelukkig ook wel prachtige rijstvelden. De laatste 10 km was gelukkig wel bergaf maar door een lekke band werd het toch nog even een stukje lopen. Die middag kwamen we uitgeblust weer aan in het hotel en hebben we niet veel meer gedaan dan chillen aan het zwembad.
De laatste dagen zijn we in Sanur, lekker aan het strand kunnen liggen. Het is hier super rustig en weinig golven. Gisteren zijn we dan nog een naar een strand geweest bij Kuta beach. Dat is pas strand en wat een golven zeg.. echt super gaaf om te zien en daar heerlijk rond te lopen. Daarna door naar Tanah-Lot, een tempel in het water wat een prachtige zonsondergang op kan leveren. Helaas weer bewolkt maar nog steeds erg mooi. We hadden daar afgesproken met een andere collega die ook op Bali is met haar dochter. Gezellig gekletst met elkaar en natuurlijk nog even een Bintang gedronken.
Gisteren dus onze laatste avond en toevallig genoeg was het volle maan. In het hindoeïsme staat dit voor een nieuw begin en met behoorlijk wat ritueel staan ze hier uigebreid bij stil. Ik vind dit ook wel een mooie afsluiting, voor mij voelt het ook wel een beetje als een nieuw begin. Mijn leventje na 5 maanden in Nl weer oppakken.. ik ga er weer wat moois van maken!
Ik duik nu nog even het zwembad in.. Paula wacht al op mij. Daarna nog even naar de massage salon en om 21.00 worden we opgehaald om naar de luchthaven gebracht te worden. Dan zit het er echt op.
Zaterdag kom ik om 13.15 aan op Schiphol en daar staan mijn lieve ouders natuurlijk mij weer op te wachten, wat wil je nog meer?
Ik hoop snel met iedereen weer wat af te spreken en bij te kletsen.. leuk dat jullie me gevolgd hebben via deze blog en wie weet tot een nieuw avontuur!

Liefs Karin