Op naar een nieuw avontuur

Hallo allemaal,

Hier is ‘ie’ dan.. mijn aller-aller laatste blog uit het nog altijd prachtige Perth. Het is zoals ze zeggen, aan al het moois komt een eind. Al heb ik het wel weer zo voor elkaar het moois nog een prachtig staartje krijgt.
Ik heb er al weer spijt van dat ik er een traditie van heb gemaakt om te beginnen met een kort stukje over het weer. Maar goed, het is nog steeds mooi weer. Prefect weer eigenlijk. Niet meer bloedje heet en s’avonds koelt het heerlijk af. Genoeg erover…

Sinds mijn laatste blog is er al weer genoeg gebeurt. Na bijna 9 weken op stand te hebben gewoond in Cottesloe werd het tijd om mijn biezen te pakken op naar mijn nieuwe tijdelijke verblijf. Een nieuwe buurt waar in nog niet heel bekend was, altijd leuk! Ik verbleef in een kamertje bij een ouder echtpaar. De vrouw des huizes is werkloos en zat altijd wel om een praatje verlegen. Omdat ik niet de hele dag op mijn kamer wil blijven zitten was ik ook geregeld te vinden in de tuin. De vrouw des huizes kletste mij de oren van de kop, dat was wel even weer wennen. Maar ook wel weer gezellig en ik heb weer leuke dingen kunnen ontdekken in deze nieuwe wijk. Deze dagen stonden ook al een beetje in het teken van mijn naderende vertrek doordat ik al wat afspraken had gemaakt met mensen die ik graag nog even wilde zien.
Na 5 dagen was ik er ook wel weer klaar mee om de badkamer, de keuken en de WC te delen. Dus afgelopen vrijdag mijn koffers weer gepakt en met de bus vertrokken naar Scarborough beach. Ik had een simpel hotel zeer vlakbij het strand, zeer basic kamertje met toch wel weer een badkamer en douche om te delen en superdunne muurtjes. Het leek mij een goed idee om nog een paar dagen aan een ander stukje strand door te brengen. In theorie was dit ook een zeer puik idee echter heeft het een hele, werkelijk een hele, dag geregend. Niemand wist wat hem overkwam joh, zo ik ook niet. Ik had niet echt een kamer waar je graag een hele dag in zou willen zitten en dus maar een beetje rondgeslenterd van afdakje naar afdakje en uit pure wanhoop een bus gepakt richting een bioscoop. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n drukte meegemaakt. Maar het slechte weer kreeg mij er niet onder, never nooit niet. Ik liep zelfs met een big smile op mijn gezicht rond te drentelen. Ik zat namelijk al een dikke week te wachten op een super leuk telefoontje uit Koekange. Ik had de vrouw des huizes die altijd om een praatje verlegen zat keurig ingelicht over het feit dat ik mogelijk snachts gebeld zou kunnen worden en dat ik dat telefoontje wel even aan moest nemen en daardoor mogelijk wat geluidsoverlast zou veroorzaken. Allemaal prima, geen probleem. Maar dat telefoontje kwam maar niet en kwam naar niet. En ja hoor, tijdens de eerste nacht in mijn hotelletje met die flinterdunne muurtjes kwam dat telefoontje. Ik nam op en zag de aller grootste grijns/smile ever op het gezicht van mijn kleine broertje. Dit kon maar 1 ding betekenen… hij is weer vader geworden. En ja hoor, de telefoon werd gericht op een super lief slapend mini-mensje dat zich mijn nichtje mag noemen. Ondanks de afstand ben ik toch (naast natuurlijk de ouders) de eerste geweest die haar heeft mogen zien. Zo trots als een pauw heeft tante Karin getracht weer wat slaap te pakken, maar na ook nog een telefoontje van mijn andere broer en mijn ouders (die overigens nog trotser waren) is het toch maar een kort nachtje geworden. Gelukkig geen boze buren op mijn dak gehad. Het is raar dat ik niet even langs kan op kraamvisite maar gelukkig vliegen de foto´s mij om te oren en op 23 april schiet ik direct door op visite.

Het hele idee van aan het water dit laatste weekend werd wel heel letterlijk met zo´n hele dag regen. Gelukkig de volgende dag weer heerlijk weer, maar helaas geen tijd om aan het strand te liggen. Ik had afgesproken met een heel gezelschap uitgebreid te gaan brunchen bij een brewery. Dus daar bijna de hele dag heerlijk aan het dikdakken geweest. Tweede paasdag gelukkig nog wel even aan het strand kunnen liggen en in de loop van die dag opnieuw mijn spullen gepakt en met de bus naar Bas en Maria gegaan om daar mijn allerlaatste daagjes te slijten.

Inmiddels hebben we een heerlijke week gehad. Ik heb lekker meegedraaid in het drukke gezin. Gezellig met de kids kunnen optrekken en ook met Maria nog gezellige dingen kunnen doen. Nog ff een koffietje hier, nog even een wandelingetje daar. 1 april kwam ook nog even voorbij en samen met mijn partner in crime een paar leuke grappen uit kunnen halen. Ik hou d´r van!

En hier zit ik dan weer met gemengde gevoelens aan de eettafel, net zoals in oktober 2014. Het gevoel kan ik me nog terug halen. Ook toen stond er een prachtig avontuur om mij te wachten met Paula door de rest van Australië. En ook nu wacht mij het avontuur samen met Paula maar dan in Indonesië. Ik heb mij 4 maanden lang bijzonder thuis gevoeld in de prachtige stad Perth. Ik geef toe dat het niet altijd makkelijk is geweest maar zonder dalen echter geen pieken. Overall kijk ik terug op een fantastische tijd zowel met mijzelf als met vele anderen. Voor mijn gevoel heb ik er echt uit kunnen halen wat er in zat, en misschien zelfs nog wel meer. Uiteraard ben ik benieuwd hoe ik mijn leven terug in NL weer ga ervaren, maar daar hoef ik nu gelukkig niet te veel over na te denken.
Een vliegtuig wacht, deze brengt mij morgen naar Jakarta en daar ga ik als alles goed gaat Paula zien. Ik kijk er naar uit! Maar wat ga zal ik Perth ook missen en mijn way-of-life hier. En dan vooral al die uren zon, de stranden, de strakblauwe luchten, de heerlijke geur van de bloemen, de parken, de vogeltjes die mij iedere ochtend wekken, de vriendelijke mensen en de kreet ´no worries´ waar de locals echt vanuit hun tenen naar leven. Genieten kunnen ze hier bijzonder goed. Ik heb het ook zeker geleerd. Ik hoop dit mee te kunnen nemen naar Nederland en mijzelf niet meer te verliezen in de gejaagdheid van alle dag.

Maar eerst dus nog even 3 weken op en top de toerist uithangen! Ik ben er denk ik wel klaar voor..
Geen idee of ik nog een blog zal plaatsen komende weken.
Daarom zet ik deze vraag nu maar alvast uit, ik ben namelijk op zoek naar wat spierkracht om me te helpen terug verhuizen in Grunn op 24 april vanaf uurtje of 15.00 uur :).

Veel liefs Karin