Een wonder der natuur

Het is alweer ruim een week geleden sinds mijn laatste blog, kwam ik achter. Hoog tijd voor weer een nieuwe update want we hebben alweer heel wat mee mogen maken!

Goh, goh, goh, wat gaat de tijd toch snel. Ik weet dat ik enigszins in herhaling val maar zou toch nog graag iets kwijt willen over de tijd. De tijd die we nu op dit moment verschillen met NL is 9,5 uur. Inmiddels hebben we bijna alle deelstaten van Australië aangedaan die die blijken ook ieder zijn eigen tijdzone te hebben, zeer verwarrend is dit. En dat is ook al een aantal keren gebleken. Zo waren we in Perth zowaar 1 uur te vroeg op het vliegveld omdat het vliegtuig vreemd genoeg zowaar 1 uur later vertrok maar kwam gelukkig niet later aan. Voor de afgelopen vlucht naar Ayers Rock waren we keurig op tijd, volgens onze papieren zou de vlucht 2,5 uur duren. Volgens de piloot echter 3 uur en die meende het toch echt wel beter te weten en had nog eens gelijk ook. Met als gevolg dat we niet op de afgesproken tijd op het vliegveld in Ayers Rock zouden kunnen zijn voor het begin van onze tour. Maar gelukkig werd de tijd verzet, en was het opeens weer 1,5 uur eerder. Allemaal bijzonder verwarrend maar uiteindelijk komt het allemaal weer goed. Afgelopen week in de bus gingen we ook een bepaalde grens over wat inhield dat de tijd, naar wij dachten 1 uur naar achteren moest. Na een paar uur kwamen we erachter dat dit niet helemaal klopte. Wij hadden onze zeer-slecht-engels-sprekende en lichtelijk-chagrijnige chauffeur klaarblijkelijk verkeerd begrepen. Dus Paula haar horloge weer verzetten en opeens waren we weer 2 uur verder.

Nog 1 dingetje en dan hou ik op over die verrekte tijd…. Het mag namelijk een wonder heten dat we ons nog niet 1 maal hebben verslapen. Ik weiger uit principe in principe mijn wekker te zetten in de vakantie, deze taak laat ik graag over aan Paula. Zij heeft echter haar telefoon die dient als wekker nog op de NL tijd staan. Omdat dit tijdsverschil dus nogal eens verandert vraagt dit aan het einde van een vaak lange en drukke dag nogal iets van een mens. Rekenen valt, ondanks mijn cursus, dan niet mee. Maar het is altijd nog goed gekomen en zorgt zeker voor de nodige hilariteit voor het slapen gaan. Zeker als je bedenkt dat we nog maar 2 dagen geen wekker hebben hoeven zetten.

Maar ik was gebleven in Sydney, van daaruit zijn we zaterdag gevlogen naar Ayers Rock. Ook wel ‘the red centre’ genoemd. Daar hebben we in een drie-daagse tour de highlights van dit rode hart gezien. Dit waren 3 bijzondere dagen in een overweldigende natuur midden in de woestijn. De vlucht ernaar toe was al heel mooi . De lucht was helder en hierdoor kon ik de gehele drie uur naar buiten kijken en zag ik hoe we Sydney achter ons lieten en de komende uren alleen maar bosjes, rode grond en droog liggende rivieren zag. Bij het verlaten van het vliegtuig kwam de hitte ons al tegemoet, die middag was het zo’n 36 graden. Dus snel de korte broek aan, zonnebrand smeren, hoedje op en daar stond onze gids Locky al op ons te wachten met een minibusje met nog 21 andere avonturiers. Direct werd ons medegedeeld dat we een budget tour hadden (mijn portemonnee denkt daar wel anders over, maar goed, hihi), dit houdt in dat we gezamenlijk koken en afwassen. Maar dit is ook wel weer gezellig, slapen in een tent met bedje valt ook niet binnen het budget. Onder de sterren in de buitenlucht dan weer wel. Dat heeft ook wel weer wat. Dachten wij althans van te voren…

Tijdens onze tour hebben we Katja Tjuta, de Kings Canyon en de bekendste, de Uluru (Ayers Rock) bezocht en bewandeld. Ieder op zijn eigen manier prachtige voorbeelden van wat er gebeurt als je de natuur zijn gang laat gaan. In 600 miljoen jaar tijd zijn door zij-, onder-, en bovenwaartse krachten deze monolieten uit de grond te voorschijn gekomen. De omliggende, zachtere omgeving erodeerde weg en door het ijzer in de grond kregen deze monolieten hun huidige rode kleur. Bij zonsopgang en zonsondergang is het prachtig om te zien hoe deze rode kleur verandert, naar het schijnt. Voor de Aboriginals is dit hun heilige grond en komt hun oorsprong hier vandaan. Heel bijzonder om hier rond te lopen, echt overweldigend natuur schoon. Hopelijk geven de foto’s er een beetje een beeld bij. Let daarbij a.u.b niet op mijn gulp die open staan.. dat verrekte ding ging na mijn eerste toiletbezoek al kapot. En let ook niet op mijn zonnebril welke van ellende aan elkaar zit geplakt (overigens al mijn tweede exemplaar deze reis).

Aan het einde van de eerste dag zijn we naar de Uluru gereden om hem van kleur te zien veranderen wanneer de zon onder gaat. Helaas was het bewolkt en dus niet heel spetterend maar nog altijd wel bijzonder. Daarna op naar ons kamp, bedden opmaken was niet nodig want we sliepen in de buitenlucht. In een zogeheten ‘swag’, een ruime slaapzak met een dun matrasje, hebben we geslapen. We keken uit naar een prachtige sterrenhemel maar helaas bleef het bewolkt. Ook onze natuurlijke instinken hebben ons in de steek gelaten, ruimte te over om onze swags neer te leggen en wij bleken gekozen te hebben voor een zeer mier-rijke omgeving. Gek van de jeuk waren we al vóór de wekker wakker die om 4.00 ging. Voor de zon op kwam waren wij alweer bij de Uluru te vinden. Voor 9.00 hadden wij al 10 kilometer in de benen, we zijn er namelijk helemaal op heen gelopen. Dit viel ons eerlijk gezegd nog niet mee, ook deze dag bleef het bewolkt en dus geen zonsopgang gezien. Gelukkig bleef de temperatuur ook laag, zo’n 27 graden wat het lopen wel makkelijker maakte. Maar met welgeteld zo’n 3 uur slaap duurde deze dag wel heul lang. De tweede nacht ging al niet veel beter. We lagen er vreemd genoeg mooi op tijd in . Eindelijk weer kunnen slapen, al een beetje ingedommeld werd ik opeens wakker van het gegoel van Paula die een dier hoorde naderen. Toen ze haar ogen opende stond op 40 cm afstand een wilde kat die zich wel heel snel uit te voeten maakte, gevolg: klaar wakker.

De temperatuur bleef de volgende hele dag aangenaam, het regende zelfs en dat had het volgens Locky al 6 maanden niet gedaan. Super bijzonder dus… wat treffen wij dit toch. Beetje jammer alleen dat het ’s nachts ook ging regenen en niet zo’n beetje ook, heus onweer kwam er ook bij kijken. Het gros van de groep ging onder een afdak liggen maar helden als wij zijn, zijn wij buiten blijven liggen. Met als gevolg dat wij werkelijk door en door nat waren de volgende morgen. Voordeel was wel dat we al weer vóór de wekker van 4.00 wakker waren. Op voor de laatste dag in the red centre met nu al wallen tot op de enkels. Deze morgen hebben we een prachtige wandeling gemaakt door de Kings Canyon, ook weer een puik stukje werk van moeder Natuur. Heel gaaf om tussen en over de toppen van deze Canyon te lopen. Rond 12.00 hebben we de lange busreis naar Alice Springs ingezet, daar kwamen we totaal versleten rond 18.00 aan. Gelukkig hadden we daar een heerlijk hotel met balkonnetje waar we onze kleren en slaapzak konden drogen. Ik kan me slechts een moment in mijn leven herinneren zo compleet aan de latten te zijn geweest, oj oj oj, wat waren wij kapot. Gelukkig konden we op tijd naar een echt bed, ik had nog even wat willen lezen maar toen ik 3 keer deed over 1 luttele zin had ik al snel in de gaten dat dit een beetje te hoog gegrepen was voor dit moment. Al met al was het onvergetelijke ervaring. Paula en ik zijn ondanks de primitieve omstandigheden en de weinige slaap toch nog aardig voor elkaar gebleven, hihi. Deze teambuiliding is zeker aan te raden!

De volgende ochtend ging de wekker rond 8.00 want we moesten de bus halen, onze trouwe Greyhound, beiden keken we hier naar uit. Een dagje van 9 uur in de bus, heerlijk relaxed. In deze bus waren ook heel wat aboriginals te vinden, ook leuk om een beetje te ontdekken hoe zij leven al ogen ze niet heel toegankelijk. We stapten in het begin van de zaterdagavond uit in Coober Pedy. Een stadje bekend van de mijnen en de hoge temperaturen. Om deze reden word hier veelal onder de grond geleefd. Ook wij sliepen onder de grond in een hotel, weer een hele bijzondere ervaring. Na weer een goede nachtrust hebben we op ons gemakje deze bijzondere ondergrondse stad verkend. Er word gegraven naar opalen, ook wij hebben getracht een paar duizend dollars aan opalen te vergaren maar helaas niet gelukt. De mensen daar waren ook ontzettend vriendelijk, zo kregen we spontaan een lift van een lieve dame en een rondleiding in een ondergrondse kerk en de ondergrondse woning van de pastoor. Ook hebben we een kangoeroe opvang bezocht, super leuke invulling van deze zondag. In de loop van de avond zijn we weer op de bus gestapt, deze keer voor een laatste keer 11 uren in de bus. Het begon al met een lekke band en onderweg heel veel kangoeroes op de weg, dankzij heel wat rem werk van de chauffeur hebben we uiteindelijk maar 1 kangoeroe katsie dood gereden. Na weer een nacht van nagenoeg geen slaap kwamen we aan in Adelaide, gelukkig was ons hotel al voor ons gereed dus eerst maar ff het bed ingedoken.. beetje bijtanken.

Inmiddels zit ook Adelaide er al weer bijna op. Ik zal in mijn volgende/laatst blog hier meer over vertellen want ook hier hebben wij alweer van alles meegemaakt. Anders wordt dit verhaal nog langer en kan we zo voorstellen dat het voor nu wel ff genoeg is.. 
Vrijdag gaan we met de trein naar Melbourne, aldaar gaan we bedenken hoe we de Great Ocean Road gaan doen..

Veel liefs Karin