Koekange, here I come

Hey allemaal,

Het einde is nabij, de vakantie zit erop en de laatste dagen in Chipata ook bijna. Iedereen bedankt voor alle reacties op mijn vorige blog, heb zeker aan jullie gedacht toen ik op het hagelwitte strand van Zanzibar lag. Heb begrepen dat jullie hebben kunnen schaatsen. Stiekem hoop ik dat ik ook nog even kan schaatsen als ik terug ben maar ik begrijp heel goed dat je niet alles kan hebben.



De vakantie was kort samengevat: SUPER. Heb echt genoten van het prachtige Afrika. 6 Januari zijn we vertrokken naar Kampiri Mposhi om daar de trein te halen. We hadden die morgen eerst de zus van Femmie naar het vliegveld gebracht en daarna snel naar het busstation want de bus zou om half 10 vertrekken. Om 11 uur stonden we nog stil en om 12 uur ook nog. Dat was wel flink balen want we hadden wel een trein te halen en ik had wel het idee dat die op tijd zou vertrekken. Om half 1 zijn we dan eindelijk weggereden en het was niet zeker om we het allemaal wel zouden halen. De jongens waren voor het weekend al vertrokken en gaan ook niet meer met de trein. Ze hebben ander vervoer geregeld dat ze naar het noorden zou brengen, vanaf toen was het dus just the girls.

Toen we in Kabwe aankwamen om te pauzeren werd het ons al duidelijk dat we de trein met deze bus never nooit niet gingen halen. We hebben snel een taxi geregeld en die heeft ons met vliegende vaart naar de trein gebracht. We hadden niet 5 minuten later moeten komen want dan hadden we hem dus echt gemist. Enfin, we hebben het gehaald en hadden een coupe voor onszelf. Deze was voor vier personen en het was daar prima vertoeven. De treinreis was echt helemaal geweldig. Uiteindelijk hebben we er 48 uur over gedaan om in Dar Es Salaam te komen en dat was echt prima te doen. Ik heb heel veel voor het raam gezeten en gewoon naar buiten gekeken. Veel botten langs de rails gezien van dieren die ooit zijn aangereden, ook veel wagons en containers die ontspoort waren. Dat was niet echt heel erg prettig maar op een paar dooie koeien voor de trein na is er niets vreemds voorgevallen.

Die donderdag kwamen we keurig op tijd in Dar aan. Het is daar een uur later dan in Zambia en dus twee uur later dan in Nederland dus opeens was de dag al bijna voorbij. We hebben in de chaos een taxi gepakt die ons naar het vliegveld bracht. Er scheen binnen een half uur een vliegtuigje naar Zanzibar te gaan en die zouden we nog wel eens kunnen halen. Ik was niet direct enthousiast want ik wilde dat vliegveld en vliegtuig eerst wel ff zien voordat ik erin zou stappen. Het zag er allemaal goed uit en toen hebben we besloten om dat vliegtuig maar de pakken. Zo kwam het dat ik rond 18.30 op Zanzibar was. We hebben een taxi gepakt en zijn naar het oosten gegaan op aanraden van Harco. Inmiddels was het al donker geworden dus veel van het mooie Zanzibar hadden we nog niet kunnen zien. We werden naar een hotelletje gebracht waar helemaal geen gasten waren, wij waren de enigen . Daar even gegeten en over het strand gelopen. Toen kwam ik er ook achter waarom het daar zo rustig was want het was geen mooi zand strand. Het water was erg ver weg en er lag veel wier op het strand. De volgende dag zijn we naar Stone Town gegaan. Daar hebben we onszelf eens even heerlijk getrakteerd op een lekkere cocktail, echt genieten geblazen. We zaten heerlijk op een terrasje, aan het water en in de schaduw. Het regenseizoen is daar nog niet aangebroken en het is daar nu ook echt bloedje heet. De rest van de dag hebben we lekker door Stone Town gesjouwd maar op een gegeven moment werd het ons de warm. We zijn toen naarstig op zoek geweest naar een zwembad want het was niet aan te raden om op een publiek strand te gaan zwemmen. Het zoeken werd beloond en voor we het wisten lagen we in een gigantisch zwembad in een heel luxe hotel. Er was een barretje in het water en die hebben we uiteraard even uitgeprobeerd. Die avond zijn we lekker uit eten geweest en hebben we heerlijk geslapen.

De volgende dag zijn we naar het Noorden gegaan, daar schijnt het heel erg mooi te zijn en dat wil ik uiteraard even met eigen ogen bekijken. En ja hoor, het was inderdaad prachtig. We hadden een prachtig hotel vlak bij het strand voor niet al te veel geld. Die middag heerlijk gezwommen en gebakken in de zon. Het water is echter wel heel erg zout dus je moet je lippen goed op elkaar houden anders heb je zo een sloot water in je mond. De het zonnen was wel echt bloedje heet dus heb al snel de schaduw opgezocht. Het waaide flink aan het strand en ik werd er niet bepaald bruiner op. Het witte zand zat echt overal en de douche was daarna ook echt heerlijk. Ik heb regelmatig warm water met het douchen en dat is toch wel erg lekker, daar wen ik al weer snel aan. Die avond hebben we gezellig in het barretje gezeten, heerlijk gegeten en uiteraard gedronken.

De volgende dag hadden we een dolfijn safari op het programma staan en daar had ik veel zin in. We zaten nog in het Noorden en we moesten naar het Zuiden. We moesten dus vroeg weg en na bijna twee uur rijden waren we in het zuiden. Daar gingen we een bootje op nadat we eerst een heel stuk door het water moesten lopen over stenen en dat was niet bepaald prettig. Toen we de boot eindelijk hadden bereikt gingen we op pad en helaas waren er geen dolfijnen. Het was dus een dolfijnen safari zonder dolfijnen. Beetje jammer maar gelukkig nam de taxi chauffeur ons nog even mee naar zijn huis en daar hebben we zijn hele familie ontmoet, dat was uiteraard erg leuk. Heel veel kinderen die erg nieuwsgierig waren. Zijn vrouw was een soort artist en maakte mooie handschilderingen en voor ik het wist had ik er ook een op mijn hand. Typisch iets voor Zanzibar schijnt, dus hoor er nu helemaal bij. Die avond was er bij het hotel een Full Moon Party en wij waren natuurlijk van de partij. Daar hebben we kunnen genieten van een heerlijke bbq en een acrobaten act. Daar ben ik nog steeds een beetje van onder de indruk. 6 knappe negers met goddelijke figuren die de ingewikkeldste capriolen uit halen met een gigantische lach op het gezicht, echt prachtig om te zien.

De volgende dag stond de terug reis op het programma. We vertrokken met de boot van 12.30 naar Dar terug. De bootreis verliep voorspoedig, we zaten eerste klas en met de film van Mr. Bean was het prima vertoeven. We deden er ongeveer 2 uur over en dat was zeker voor Kirsten en Boukje lang zat want ze werden vrij misselijk van de wilde Indische Oceaan. Toen we in Dar aankwamen hebben we eerst een hotelletje gezocht en zijn we op jacht gegaan naar geld. We moesten nodig pinnen en uiteraard; wanneer je het het hardst nodig hebt is het nergens te krijgen. We zijn werkelijk alle banken bij langs geweest en echt nergens werd de pas gepakt. Uiteindelijk hebben we gelukkig Zambiaans geld kunnen omwisselen naar Chilling. De avond zijn we op tijd naar bed gegaan en de volgende dag gingen we om 6.30 met de bus naar Mbeya. Dat was een busreis van 10 uur maar was ook prima te doen. Ik zat lekker bij het raam en heb de hele tijd naar buiten gekeken en van het prachtige Tanzania genoten. In Mbeya hebben we een nacht geslapen en de volgende dag zijn we de grens weer over gegaan, Zambia weer in en dat voelt toch wel weer vertrouwd. Ik had echt zin om weer Zambia in de gaan maar het viel hard tegen. De reis van Nakonde naar Chipata was vrij pittig. De wegen waren erg slecht en iedereen raadde ons aan om eerst naar Lusaka te gaan en dan naar Chipata maar dat zou verschrikkelijk om zijn. Wij dus eigenwijs en met een taxi richting Chama gegaan. Niet helemaal een goede keuze want na een uur in de taxi werd het duidelijk dat de auto het niet ging trekken. We zijn gestopt ergens in een traditioneel dorpje en daar hebben we uren op een andere auto gewacht. We kwamen onderweg een pick-up tegen en die moest wat wegbrengen maar wilde ons op zijn terugweg wel meenemen naar Chama. Wij dus wachten en wachten op die beste man maar hij kwam maar niet. Uiteindelijk besloten om terug te gaan naar Nakonde en misschien de bus naar Lusaka nog proberen te pakken met het hele grote risico dat we donderdag Chipata niet zouden bereiken. Gelukkig kwamen we iets voor Nakonde de man tegen en besloten we om snel bij hem in te stappen. Inmiddels was het al 18.00 en de rit zou een uur of vier duren. Boukje en ik gingen achter in de pick up liggen en hebben echt genoten van de zonsondergang en de sterren. Op een gegeven moment hebben we er een muziekje bij gepakt en toen had ik het helemaal voor elkaar. Toen de man olifanten sporen had gesignaleerd was ik er al snel klaar mee en zijn we gauw naar binnen gegaan. Met zijn vieren zaten we dus voor in en een pick-up die daar niet op gebouwd is. Kirsten zat bij de versnellingspook en Boukje zat bij mij op schoot. De hele weg is onverhard dus het was flink hobbelen geblazen. Uiteindelijk werden we pas om 00.00 uit onze benarde positie bevrijd en hadden we Chama bereikt. Gelukkig geen olifanten of leeuwen gezien, dieren die de man wel regelmatig zag. Ik was wel aan een douche toe want we waren echt heel smerig geworden in de laadbak. Helaas hadden we geen geweldig verblijf en een warme douche zat er zeker niet in, er was niet eens water.

De volgende dag zijn we er al weer vroeg uitgegaan omdat we niet wisten hoe laat de bus naar Lundazi zou vertrekken. We waren daar om 7.00 en om kwart voor 10 ging hij eindelijk weg. Wat een gedoe zeg, werd wel een beetje chagrijnig van al dat wachten. Uiteindelijk waren we rond de middag in Lundazi en daar moesten we natuurlijk ook weer een hele poos wachten voordat hij verder ging naar Chipata. Met hulp van de buschauffeur hebben we een lift gekregen van een vrachtwagen. Dat was maar goed ook want de weg was echt dramatisch slecht. We hebben meer naast de weg gereden dan over de weg. Uiteindelijk hebben we Chipata bereikt, het laatste stuk achter op de oplegger en dat was toch ook wel weer heel even heel erg gaaf. Rond 18.00 waren we dan eindelijk ‘thuis’ en de jongens waren er nog niet. We hebben eerst maar even heerlijk gedoucht onder het koude water en toen ben ik op zoek gegaan naar de bisschop en naar wat sisters. We zouden de volgende dag een presentatie hebben maar niemand weet nog iets van tijd. Al snel kwamen we erachter dat de bisschop in Lusaka zat en dat hij misschien zondag weer terug komt zodat we maandag de presentatie zouden geven. Het is inmiddels maandag en de beste man is er nog niet weer dus de presentatie word niet wat. Heb net wel even de presentatie uitgeprint zodat we die in ieder geval achter kunnen laten.

De laatste dagen in Chipata zijn ook alweer omgevlogen. Vrijdag heerlijk aangekloot, beetje rommel opruimen. Zaterdag zijn we bezig geweest met het verslag, deze was wel goed maar er moesten nog een paar kleine dingen worden aangepast en dat is nu ook klaar. Gisteren hebben we gezwommen, althans dat was de bedoeling. Het weer was niet erg lekker en ik heb aan beide voeten een wondje dat is ontstoken dus zwemmen zat er voor mij al helemaal niet in.

Vandaag nog even naar het postkantoor, het internet café, de markt en nog wat mensen bij langs om afscheid te nemen. Wel een raar idee hoor, gisteren heb ik mijn koffer al gepakt en vandaag zal ik alle foto’s en kaartjes van de muur halen en dan zal het wel heel kaal worden. Ik neem alles mee het vliegtuig in, dan kan ik alles nog even rustig lezen.

Ik denk wel dat ik mijn leventje hier zal gaan missen. Alles gaat zo relaxed en naast het project en afstuderen had ik ook helemaal geen verplichtingen. De zon die schijnt hier alle dagen en ik zal straks wel heel erg moesten wennen aan de donkere en vooral koude winter dagen. De koude douche van hier zal ik zeker niet missen en ik zou het ook wel weer heerlijk vinden dat ik gewoon weer een eigen kamer heb.

Ik ga me opmaken voor het afscheidsfeestje wat de jongeren voor ons hebben georganiseerd. Ik hoop niet dat het tot heel laat zal duren want we vertrekken morgen ochtend rond een uur of 5 en hopelijk zet ik dan woensdag om 9.00 weer voet op Nederlandse bodem. Echt heel raar allemaal, dan begint mijn ‘gewone’ leven weer.

Tot snel allemaal, dikke kus Karin