Kip zonder kop

Hallo lieve allemaal,

Hier weer even een berichtje vanuit het zonnige en oh, zo warme Chipata. Het gaat hier geweldig en kan zeggen dat ik al aardig mijn draai gevonden heb. Ik vind het ook echt super om jullie reacties op mijn vorige blog te lezen. Dat doet me echt goed, allemaal hartstikke bedankt en super dat jullie me volgen.

De eerste tegenslag heb ik inmiddels gehad, mijn laptop heeft het na nog maar 4 dagen begeven. Hij zal wel niet zo goed tegen te warmte kunnen. Hij loopt steeds vast wanneer ik hem op wil starten en geeft aan het systeem niet te kennen. Dat was en is echt wel even k*t. in middels heb ik een laptop van Windesheim in gebruik maar de documenten die op mijn laptop stonden ben ik wel mooi kwijt, nogmaals k*t. Gelukkig heb ik de afgelopen week ook wel weer zoveel leuke dingen meegemaakt dat ik me ervoor schaam dat ik chagrijnig ben geweest om zo’n stomme laptop.

Africa
Als een kip zonder kop loop ik hier soms rond. Er valt zo veel te zien en ik weet gewoon niet waar ik moet lopen en kijken. Maar wat een land is Zambia, echt prachtig. In de korte tijd dat ik hier zit heb ik al zoveel indrukken opgedaan, het is echt moeilijk om het allemaal te verwerken en het uit te leggen, toch zal ik het proberen.
De mensen hier zijn allemaal verschrikkelijk aardig en zeker op het Craft Centre zijn ze erg blij dat wij er zijn. Overal waar we komen worden we hartelijk ontvangen en wordt er tijd voor ons vrij gemaakt. Ook hebben we verschillende scholen bezocht en de kinderen werden direct gesommeerd om voor ons op te staan. Ik ben echt niet gewend om zo behandelt te worden en moet daar nog wel aan wennen. Iedereen stelt me de vraag ‘How are you?’, dat is zo’n beetje als het ‘hallo’ wat wij in Nederland kennen. ‘I’m fine, and how are you? Zeg ik dan altijd terug.
De mensen maken hier ook echt altijd tijd voor elkaar, daar zouden wij in Nederland echt nog iets van kunnen leren.
We hebben met de auto en met de benenwagen al veel van Chipata kunnen zien. Overal zie je mensen langs de weg, ook als we ver in de bush-bush zitten. Echt een hele bijzondere ervaring.
Iedere avond is het om 18.15 echt al pikke donker, dat is wel wennen maar ik ga ook gewoon vroeg naar bed.
Ik weet zeker dat ik heel veel ga genieten van dit land. De planning is dat we het weekend van 11 oktober op safari gaan, kan ik eindelijk mijn hoedje gebruiken waarvoor hij eigenlijk bedoeld was.

Thuis
Als een kip zonder kop heb ik me door de eerste dagen gesleept maar mijn nieuwe thuis wordt al aardig mijn thuis. Ik voel me er pluis, samen met Muis. De eerste dagen waren echt even flink wennen. Hoewel de mensen hier erg netjes en schoon zijn kan ik dat van de sanitaire voorzieningen hier niet zeggen. Het is gewoon echt smerig, de kamer van de meiden hier zijn spik en span maar de douche en de wc zijn ranzig en stinken naar riolering. Maar ik moet wel zeggen dat het wel went. Ik let nu veel minder op spinnen en stap zo onder de douche. Het is al wel een paar keer voorgekomen dat ik er onder stond en dat het water er mee op houdt of dat er bij voorbaat al geen water is. Maar ach, het heeft ook wel weer wat.
Er was een tijd dat we bij de jongens onze tanden gingen toetsen omdat er bij ons iedere keer een heel dikke spin op de wasbak zat, de spin is gelukkig weg en het stinkt ook zo verschrikkelijk bij de jongens dat ik liever de spin zou hebben dan die stank.
Ik heb de kaartjes die ik heb gekregen en de foto’s van mijn verjaardag opgehangen en op drie plekken kom ik Harco nu tegen. Ook de puzzel die ik heb gekregen van mijn lieve vrienden hangt boven mijn bed. Eigenlijk mocht ik maar een stukje per week ophangen maar jullie weten toch ook wel dat ik dat niet ga redden. Ik vond het al een hele prestatie dat ik het pas heb uitgepakt 1 dag na mijn aankomst.
Mijn kamergenoten, Kirsten en Boukje zijn helemaal geweldig. Ik lig tussen hen in en het verschil tussen beide is voor mij goed zichtbaar. Kirsten is heel netjes en opgeruimd, Boukje daar in tegen maakt er een bende van. Beide delen ze hun angst voor insecten. We hebben veel plezier met elkaar en hebben ook al erg veel gelachen. Samen slepen we elkaar we zeker weten doorheen, onder het motto ‘geef nooit op’.
De stroom is er ook regelmatig af maar ook daar zit een systeem in, ik ben er nog niet helemaal achter maar kaarslicht heeft ook wel wat. Toen we een keer bij elkaar zaten hebben we het licht uit gelaten omdat we het zo gezellig vonden bij kaarslicht. Het koken doen we op zogenaamde bracers. Dit zijn bewerkte verfblikken en werken als een trein, we zijn helemaal geen fornuis meer nodig.

Het groepsproces
Als een kip zonder kop heb ik me in de groep gegooid. De groep is echt helemaal geweldig. Het klikt tussen ons allemaal en we hebben veel te lachen. Het grootste deel van de groep is mannelijk en dat is toch weer heel anders dan wanneer het grootste gedeelte vrouw zou zijn. De humor is kurkdroog maar o,zo grappig. Ze zijn innovatief en met elkaar zoeken we naar de meest efficiënte manier van leven. We zijn stuk voor stuk super gemotiveerd en zijn bloedje serieus als het moet. Ik voel me erg goed bij de groep.
De eerste dagen was het echt zoeken naar een balans in huishoudelijke taken. Omdat alles hier erg primitief is ben je een groot gedeelte van de dag kwijt aan de dagelijkse dingen zoals koken en boodschappen doen. Hier hebben wij een systeem op kunnen bedenken.
We hebben de groep opgedeeld in twee groepen, de ene groep heeft kookdienst, de andere afwas dienst, een dienst duurt drie dagen en dan wordt er gewisseld. De eerste dag doet de kookgroep de boodschappen voor drie dagen met een budget van 350.000 kwacha. 5000 kwacha is 1 € so do the math. Om 7.00 ontbijten we en om 13.00 eten we warm. Omdat het zo vroeg donker wordt leek ons dit beter, in de avond eten we dan brood. Zondag is er ruimte voor een vrije invulling. Onze gezamenlijke huiskamer is bij de jongens, daar eten we en vinden de interessante, diepgaande gesprekken plaats.

Het project
Als een kip zonder kop proberen Kirsten en ik onze draai te vinden binnen het project. We hebben inmiddels twee gesprekken gehad met father Odron, hij is de coördinator van het jeugdwerk in Chipata en omgeving. Op dit moment is er nog niet veel duidelijk voor ons. Hoewel alle mensen erg aardig zijn en veel van ons willen leren kunnen ze ons nog niet altijd de antwoorden geven waar wij op zitten te wachten. We proberen nu zoveel mogelijk mee te pikken van de bestaande activiteiten en proberen alles in kaart te krijgen. We zullen op zoek gaan naar demografische gegevens en de structuur van Youth Work op papier gaan zetten. Verder proberen we ons plan van aanpak in elkaar ze zetten. Dit is nog niet zo makkelijk omdat er nog geen concreet doel is geformuleerd. Deze week hopen wij die samen met father Odron te formuleren zodat we deelvragen en de planning op kunnen zetten.
We hebben ook nog geen concreet onderwerp voor het afstuderen, we hebben father Odron gevraagd of hij nog een onderzoek voor ons heeft.
Wat voor ons vooral heel motiverend werkt zijn de mensen waar we mee om gaan. We hebben onze verwachtingen met elkaar uitgewisseld en duidelijk werd dat we veel van elkaar hopen te leren. Plezier speelt ook een belangrijke rol, ze hopen echt dat we altijd met een lach op ons gezicht rond kunnen lopen. We mogen alles vragen als we maar open en eerlijk zijn. Ik kijk erg uit naar de goede samen werking.
Gisteren bij father thuis geweest en daar troffen we hem aan in alleen een badhanddoek, dat was wel even een komisch moment. Desondanks werden we weer erg hartelijk ontvangen en moesten we even wachten op hem in de kamer. Daar zag ik voor het eerst in meer dan 10 dagen weer een tv, het lijkt al zo veel langer. De rest van de middag hebben we met een groepje jongeren buiten christelijke liederen gezongen. Dit koortje zingt ook in de kerk. Dit is een mooie en ontspannen manier om in contact te komen met de jongeren. Aanstaande zaterdag is er een picknick waar we ook naar toe zullen gaan.

Cultuur snuiven
Als een kip zonder kop probeer ik alles van de cultuur mee te pikken. Het is echt geweldig. We hebben afgelopen maandagavond doorgebracht met onze twee naaste buurmeiden. We hebben allerlei informatie uitgewisseld en het is erg leuk om te merken hoe groot de cultuurverschillen daadwerkelijk zijn. Natuurlijk was ik me er wel van bewust maar nu ervaar ik het ook nog eens. Hier worden vrouwen nog echt ‘gekocht’ door middel van een bruidsschat. Voor het trouwen worden de vrouwen een week in het ouderlijk huis genomen en daar krijgen ze de uitleg over hoe ze hun man moeten behandelen. Ook is het een taboe om als vrouw over je menstruatie cyclus te praten en we hebben het gehad over maandverband en ik heb een tampon gedemonstreerd (in een glas water). Ze waren er stil van. De buurvrouw is naaister en zij gaat voor ons traditionele jurken maken.
Afgelopen zaterdag zijn we naar een feest geweest in de tuin waar onze leraren verbleven. Ozzy en Kay Million traden op, zij zijn de echte volkshelden van Zambia. Dat was me toch een feest, heel bijzonder om mee te maken. Een leraar gaf een t shirt aan iemand van de organisatie en die werd later officieel uitgereikt aan Ozzy. Wij moesten allemaal op het podium komen en werden echt als koningen behandelt. De rest van de avond hebben we met onze heupen gewiegd en zijn we helemaal los gegaan. Dat was echt heel erg leuk, rond 12.30 waren we thuis en om 7.30 zaten we weer keurig in de kerkbanken.
Maandag zijn we naar Magwero geweest, dit is een blinden en dovenschool afgelegen in de bush bush. We rit er naar toe hebben we in een laadbak gezeten van een jeep. Iedereen had echt een grijns van oor tot oor op zijn gezicht staan. Dit was echt genieten op de maandag morgen. Hoe verder we de bergen ingingen hoe mooier de natuur werd. Het was erg afgelegen en toch kwam je overal mensen tegen en staan er kraampjes waar je bijvoorbeeld tomaten kan kopen. Ik denk dat het merendeel van die mensen in dagen niets verkopen. Voordat we bij de school aankwamen zijn we eerste nog even gestopt bij een traditioneel Afrikaans dorpje. Er waren allemaal hutjes zoals je altijd op plaatjes ziet. We zijn eerst bij de headman geweest om te vragen of het oké was dat we hier kwamen. We mochten overal kijken, waar we maar wilden. De kinderen waren natuurlijk erg nieuwsgierig en liepen ons allemaal achterna. Ze wilden ook graag op de foto en wilden die ook graag zien wanneer deze gemaakt was. Het dorpje was helemaal zelf voorzienend. Ze hadden kippen, geiten en varkens rondlopen en bomen waar fruit aan groeide. Verderop werden de groenten verbouwd. Je kon alleen de natuur horen, er straalde zo’n rust uit het dorpje, echt heel bijzonder.
Het is gewoon zo’n prachtig land, ben benieuwd wat ik allemaal nog meer mee zal gaan maken.

Sjaakie en Flappie, hoe de jongens mannen zijn geworden
Als een kip zonder kop heeft Sjaakie in de pan gelegen. We hebben vorige week 2 kippen gekocht met de namen Flappie en Sjaakie. Sjaakie is er als eerste aangegaan, hij was de Sjaak. Onze leraar heeft gedemonstreerd hoe dat moest en dat was wel ff heftig om te zien. Het bloed spoot eruit maar al snel zat er geen leven meer in. De mannen hebben hem geplukt en we hebben hem heerlijk op kunnen eten. Flappie wilden we aanvankelijk houden als huisdier maar dat werd hem niet. Hij eet alleen speciaal kippenvoer en dat hadden we niet. We hebben hem wat kliekjes gegeven maar hij viel steeds meer af en sliep ook veel meer. Afgelopen zaterdag was het zover en kwam het moeilijke moment van afscheid nemen. Twee echte mannen hebben de keel doorgesneden en toen hebben we hem als kip zonder kop rond laten lopen. Dat heeft al met al wel twee minuten geduurd, echt heftig. Ik heb er een heftig filmpje van gemaakt. Het allertrieste aan het verhaal is dat Flappie nog bij ons in de vriezer ligt. Niemand durft hem meer op te eten. Was misschien wel een leuke kavel geweest voor de veilig..

Tot zover denk ik maar weer. De conclusie van het hele verhaal is dat het prima met me gaat. Ik vermaak me prima en aankomend weekend hebben we ook al weer een feestje. Ik vind het echt super leuk om jullie reacties te lezen, dat doet me echt goed.



Veel liefs Karin