Circle of life

Hallo lieve allemaal,

Zikomo, dit betekent bedankt in het Nyanga’s. Zikomo voor al jullie reacties, telefoontjes en mailtjes. Het is echt zo verschrikkelijk leuk om op deze manier op de hoogte te blijven van alles wat er in Nederland gebeurt. Met plezier loop ik naar het internet café om al jullie reacties te lezen, echt super.

Hoe is het weer bij jullie?? Hier is het echt heerlijk, kan me moeilijk een voorstelling maken van Koekange in oktober. Kan eigenlijk ook helemaal niet bevatten dat het nu oktober is. Het is hier erg lekker weer, gemiddeld boven de 30 graden. Laatst liep ik buiten tegen de avond, het was toen 22 graden en dat voelde gewoon koud aan. Ook ben ik op een plek geweest waar het 45 graden was in de zon maar dat was me echt te gek. De wind was zelfs warm en slapen in die hitte werd ook niet wat.
Inmiddels hebben we de eerste bui gehad, niet in Chipata maar bij Luangwa. Ik zat in een laadbak van een auto en werd goed nat. Dit was wel lekker verkoelend, de regen ruikt hier ook erg sterk. Je kan echt ruiken wanneer het eraan komt, wel bijzonder.

Ik moet jullie helaas ook meedelen dat Flappie in plaats van in mijn maag, op de vuilnisbelt is belandt. We hadden heb ik de koelkast gelegd maar doordat de stroom er vaak af is durfden we het niet aan hem op te eten. Door de band die ik met hem had opgebouwd heb ik hem op de vuilnisbelt mogen gooien. Het heeft me toch een fijn gevoel gegeven dat ik dat nog voor hem kon doen.

Mijn Zambiaanse telefoonnummer werkt helaas niet zoals hij zou moeten. De meeste berichten verstuurd hij niet en volgens mij ontvang ik ook lang niet alles. Zou dus wel willen sms’en maar dat gaat dus niet.

Ook ben ik in middels letterlijk 2 keer gevallen voor Afrika. Tot twee keer toe kwam ik aan het strampelen en lag ik op de grond, de eerste keer echt finaal languit. Maar goed dat mijn moeder niet komt want die was zeker al 10 keer vaker gevallen J. Het vervelende van vallen hier is dat je direct helemaal onder het zand zit. De eerste keer was ik nog niet ervaren en draaide ik me om naar mijn rug waardoor ik dus echt van voor en achter vies was. Gelukkig heb ik me niet bezeerd en heb ik er flink de slappe lach over kunnen hebben.

Heimwee, of eigenlijk geen heimwee
Ik ben nu bijna een maand van huis en kan gelukkig zeggen dat ik nog geen heimwee heb gehad. De envelop die ik van mijn oom en tante heb gekregen zit gelukkig nog dicht, al ben ik wel erg nieuwsgierig. Soms zijn er wel momenten die ik graag wil delen met de mensen thuis maar ik zou nu nog niet naar huis kunnen. Ik zou niet weten wat ik daar moet doen. Natuurlijk mis ik jullie, maar als ik wil heb ik zo contact met thuis.
Heb ook echt super veel zin om jullie mijn foto’s te laten zien en alle belevenissen te vertellen. Moet daar nog ff mee wachten maar het is leuk om jullie via mijn blog op de hoogte te houden.

Afgelopen maandag is mijn lieve mama 50 geworden. Het was voor mij wel raar om hier te zijn en niet thuis in Koekange. Gelukkig heb ik een mooie kaart laten maken en die heeft ze op haar verjaardag gekregen. Raar vind ik ook het idee dat er een feest aan de gang is waar ik eigenlijk bij had moeten zijn, goed is het weer om te weten dat zonder mij net zo goed doorgaat.
Samen met de hele groep hebben we s’avonds voor haar gezongen en heb ik samen met haar geproost, dat was erg leuk maar ook wel raar. Toen de telefoon erop ging wat ze opeens weer zo ver weg. Maar als ik het zo begrepen heb is het een mooi feestje geweest.

Water en stroom, of eigenlijk geen water en stroom
Water- en stroomtechnisch hebben we slechte dagen gekend. Er was een boom op een elektriciteitskabel gevallen waardoor een geen stroom was en daardoor ook geen water. Dit is uiteraard erg vervelend want op een gegeven moment zijn alle accu’s leeg en kun je helemaal niets meer beginnen. Normaal, wanneer er geen stroom is ga ik wassen maar zonder water gaat dat ook niet. Ik heb me vorige week woensdag en donderdag echt helemaal de pleuris verveeld. Ik zat mezelf gewoon in de weg, maar het heeft ook wel mooie plaatjes opgeleverd. Een groot gedeelte van Chipata zat zonder water en stroom. 1 kilometer verder was er 1 kraan waar nog water uit kwam. Vrouwen uit de hele omgeving kwamen voor ons verblijf langs met tonnen en emmers. Het was een drukte van belang bij ons voor het raam. De terugweg hielden ze de emmers op het hoofd, dit heb ik ook nog even geprobeerd maar dat viel nog niet mee, het is echt heel zwaar. Wat echt mooi is om te zien is dat de mensen met liefde hun water aan ons geven ook al hebben we ze een uur overgedaan om het thuis te krijgen. Met een schuldgevoel neem ik het dan maar aan en ga ik me wassen.
Inmiddels is er weer water en is de stroom ook weer op de regel.

Dansen
Vorige week zaterdag zijn we met de buren van jongens naar een Brai geweest. Dat is een bbq die georganiseerd werd door een geusthouse. Daar hebben we lekkere kip gegeten met sponsjes (hele slappe patat). We hebben gezellig gepraat en biertjes gedronken en natuurlijk werd er ook gedanst. Dat dansen hier is echt onbegrijpelijk. Ik heb nog geen afrikaan gezien die niet kan dansen. Iedereen is zo soepel in de heupen, ik vraag me af of het wel gezond is.
Overal waar we komen wordt er gedanst. We zijn laatst ook even naar een nachtclub geweest. Op de dansvloer stonden allemaal mannen in de spiegel met zichzelf te dansen. Wie dit in Nederland zou doen zou net zo worden uitgelachen als ik tijdens mijn eerste dansles van Jane. We moesten een sjetenga (omslagdoek) om de heupen en de kunst is om die zo veel mogelijk te laten bewegen. We moesten eerst even wachten en hoe langer we wachten hoe meer toeschouwers er kwamen. Eerst deed Jane een stukje voor samen met een meisje van 7 (die ons er compleet uit danste). Wij natuurlijk ook proberen maar het valt nog niet mee. Alleen je heupen moeten bewegen en de rest van het lichaam zo min mogelijk. Zonder schaamte zijn we gigantisch hard uitgelachen en aangewezen. Ook moesten we het 1 voor 1 doen. Dat was ook verschrikkelijk, zeker toen we met de kont naar het ‘publiek’ moesten dansen. Al met al viel ik toch niet tegen als ik Jane moest geloven. Volgens mij kom ik in Afrika beter uit de verf op de dansvloer dan in Nederland. Het is lichamelijk wel hard werken. Je moet echt uit je onderrug dansen en als je dat te lang doet ga je dat wel voelen. Ook moesten we er bij zitten op de knieën. Dat was ook echt zwaar voor de been spieren, ben op deze manier echt geen korfbal meer nodig. We hebben ons voorgenomen dat we iedere avond even voor onszelf gaan oefenen zodat ik in NL iedereen eruit kan dansen.

Eten
Het eten gaat gelukkig goed hier, heb nog niet echt last gehad van mijn maag of darmen. Drinken doen we gewoon uit de kraan en daar heeft ook geen van allen nog last van. Het kook- en afwas systeem dat ik de vorige keer heb uitgelegd werkt goed, meestal kunnen we rond 13.00 warm eten. Dit eten varieert van echt Afrikaans tot Hollands en zelfs Italiaans. Vooral de kookgroep waar ik niet in zit slooft zich vaak uit. Zo hebben we zelfs al pizza en pannenkoeken gegeten. Dat was echt een genot, vooral de pannenkoeken was even werk maar wel overheerlijk. Ze smaakten net als thuis. De shima daar in tegen is typisch Afrikaans. De bevolking hier eet dit soms wel drie keer per dag. Het bestaat uit maïsmeel met water en smaakt echt helemaal nergens naar. Met een sausje is het nog wel te doen maar kale shima is echt smakeloos. De pizza was echt voortreffelijk, het was wel even wachten maar het resultaat mag er wezen. We hebben dus een oven en soms bakken we ook zelf brood.
Uit eten kennen ze hier nog niet echt. Vorige week zondag zijn we naar een lodge geweest om wat te eten maar service kennen ze daar niet. De vrouw van de bediening was erg sloom en bepaald niet enthousiast. Van een kaart hadden ze ook nog nooit gehoord en het drinken moesten we zelf op een briefje schrijven. Wel hilarisch, als klap op de vuurpijl viel de stroom ook nog uit tijdens het eten. Het blijft toch Afrika, ik mag het wel.

Project
Het project begint nu ook echt vorm te krijgen. Kirsten en ik zijn erg druk bezig geweest met het plan van aanpak. Deze hebben we al een keer ingeleverd en hebben in middels de feedback daarvan ook al weer verwerkt. Zelf ben ik er tevreden over en heb zin om hem uit te voeren. Father Odron is erg geïnteresseerd en helpt ons waar hij kan. Ons voornaamste doel is om uit te zoeken hoe Windesheim het bisdom kan ondersteunen met betrekking tot jeugdwerk. Voor ons komt het er dus op neer dat we veel moeten gaan onderzoeken en ervaren. We zullen de volgende onderwerpen onder de loep nemen:
o Demografische gegevens
o Structuur van bestaand jeugdwerk
o Het bisdom en jeugdwerk, hoe staan ze ertegen over, wat willen ze bereiken
o De overheid en jeugdwerk
o Bestaande activiteiten
o Behoeften van de jeugd, levensverhalen van jongeren in kaart brengen
Het uiteindelijke resultaat zal een rapport zijn met alle informatie die we hebben opgedaan, ook zullen we 2 kleinschalige activiteiten op gaan zetten.

Kirsten en ik zijn druk bezig geweest om bestaande activiteiten te bezoeken. Vorige week zaterdag was er een picknick georganiseerd voor en door jongeren van Mchini. Dit is een plekje 1 uur lopen bij ons vandaan. Er waren ongeveer 25 jongeren die dansen, spelletjes hebben gedaan en zongen. Het was allemaal erg spontaan en je kon de jongeren zien genieten. Ook hier moesten we uiteraard dansen en dat was voor de toeschouwers weer erg grappig. Gewoon verstand op nul en wiegen met die heupen. Het is echt heel leuk om te zien hoe de jongeren met elkaar omgaan en hoe warm te ons ontvangen. Father Odron sluit goed bij ze aan en ik denk dat hij de jongeren goed kan motiveren.
Deze week hebben we hopelijk een afspraak bij het ministerie en kunnen we hopelijk de informatie krijgen die we willen hebben. Dinsdag hebben we een bijeenkomst met Father Wilfred, hij neemt op dit moment de bisschop waar en wil graag horen waar we allemaal mee bezig zijn.

Safari
Dit brengt mij op de circle of life. Van dichtbij heb ik het mogen aanschouwen en het was alles en meer. Vrijdag morgen was het nog niet zeker of we gingen. Er was iets mis gegaan in de communicatie waardoor we nog geen verblijfplaats hadden. Om 9.00 kregen we dan toch te horen dat het wel doorging en om 10.00 zijn we vertrokken. Ik was erg blij dat het doorging en hoopte ook van harte op een verblijfplaats met stroom en nog belangrijker: water.
Na een rit van drie uur waren we in Luangwa aangekomen. Het ligt lager dan Chipata en in de zon was het 45 graden. Echt bloedje, bloedje heet. De wind voelde zelf heel warm aan en was eigenlijk helemaal niet prettig om te voelen. De rit was echt schitterend en hobbelig, we gingen met een auto met laadbak en natuurlijk wilden we allemaal achter in de bak zitten. Ik zat achterin tegen de klep aan, achteraf gezien niet een heel best plekje. Aan het einde van de rit was ik helemaal zwart en oranje van al het zand en kon je mijn zonnebril in mijn gezicht zien staan en had een zere kont. Gelukkig was er wel water maar het was wel een piesstraaltje, maar er was water.
Het verblijf was simpel maar oké, twee persoonskamers met een eigen douche, wastafel, wc en spiegel. In vergelijking met ‘thuis’ is het eigenlijk wel luxe. Ook zijn er veel aapjes, ook wel bijzonder om die zo in het wild te zien vlak bij het verblijf. Jammer genoeg waren ze niet zo mak dat ik er een kon aaien of vast kon houden.
Vrijdag avond nam onze chauffeur Mr. Phiry ons mee op een mini safari. Met de auto reden we door de omgeving en we troffen het. Achter ons stak een kudde olifanten over, echt heel dicht ij de auto. Het was echtschitterend en heel bijzonder. Ook hebben we nog giraffen gezin. Ons verblijf, Condotte, zit op een kleine kilometer van het wildpark af en het kan zijn dat er olifanten het dorp inkomen. Stiekem hoop ik wel een beetje dat dit gebeurt al weet ik niet wat ik zou doen als er een olifant voor mijn neus staat. Deze geweldige ervaringen beloven wat voor de volgende dag. Om 5.45 zijn we vertrokken voor de ochtend safari. Ik dacht dat we een speciale auto zouden meekrijgen maar dat was niet zo. Gewoon achter in de laadbak gingen we het park in. De ervaringen die ik daar heb opgedaan zijn echt met geen pen te beschrijven. De natuur alleen al is zo mooi en uitgestrekt. Wanneer daar dan ook nog eens wilde dieren lopen krijg ik helemaal kippenvel. Het park ik net zo groot als Nederland en onmogelijk om alles te zien. Het stuk dat wij hebben gezien voldeed echt aan al mijn verwachtingen. Vrij aan het begin hebben we een luipaard gespot, dit blijkt vrij uniek te zijn en pakken wij mooi maar weer mee. De rest van de ochtend hebben we nijlpaarden, olifanten, buffels, giraffes, impala’s (in 10 verschillende soorten), krokodillen en vogels gezien. Het was echt prachtig. Toch hoopten we stiekem allemaal nog op de leeuw. Na goed speurwerk van onze super driver Mr. Phiry hebben we ook nog leeuwen gezien. Ze lagen in te schaduw onder een boom te slapen en merkten ons amper op. In het gras een stukje verder lagen er nog twee en daar kwamen we op twee meter afstand bij. De een sliep gewoon door. Echt heel gaaf om zo dichtbij zulke gevaarlijke dieren te komen. De Lion King krijgt voor mij een hele andere dimensie.
Rond 11 uur gingen we het park uit en om 16.00 werden we weer opgehaald, dit keer wel door een speciale auto met driver, voor de avondsafari. Van 16.00 tot 18.00 was het nog licht en hebben we eigenlijk de dieren gezien die we die morgen ook hadden gezien. De driver kon ons wel wat achtergrond informatie geven dus dat was dan wel weer leuk. Tegen het schemer reden we toen de leeuwen opeens voor ons op de weg stonden. Ze liepen echt gewoon om de auto heen en letten helemaal niet op ons. Ik kon rustig foto’s maken met flits, geen probleem. Ik was eigenlijk ook helemaal niet bang, ze waren echt alleen maar bezig met 2 impala’s die een eindje verderop stonden en keken als het ware dwars door ons heen. Inmiddels werd het schemerig en begon het te druppelen. Ik had echt verwacht dat we een giga bui over ons heen zouden krijgen, zo erg betrok de lucht maar het bleef bij druppels.
Toen we richting impala’s gingen rijden schrokken ze van ons en gingen ze weg. Het zou echt zo gaaf zijn geweest als de leeuw voor mijn neus een impala op zou eten en dat het bloed in mijn gezicht zou spetten. Maar helaas, het geluk is een keer op. Na de ontmoeting met de leeuwen gingen we naar een mooi plekje om wat te drinken. Er werd een tafeltje uitgeklapt en daar heb ik lekker een biertje gedronken, echt even genieten. Na de pauze was het inmiddels goed donker geworden en ging de spotter met een grote schijnwerper op zoek naar de dieren. Het dondert nog aardig in de lucht en af en toe komt er een flits die even alles verlicht, echt prachtig. Het is nu echt zo donker dat ik echt niet meer weet waar we zijn en dat ik me af begin te vragen of de driver de weg ooit weer terug zal vinden. Het nacht gebeuren viel in eerste instantie een beetje tegen. We zagen alleen maar groene ogen oplichten en die zijn van de impala’s. Deze heb ik nu al zo vaak gezien, ik wil hyena’s. De roofdieren hebben een andere kleur ogen en zo kan de spotter zien welk dier we te maken hebben.
Om een paar minuten over 7 kwamen we de tweede nijlpaard op het land tegen. Deze stond heel dichtbij en wilde we graag op de foto zetten. De spotter scheen op het beest maar die was daar niet van gecharmeerd. Hij werd boos en begon kabaal te maken, ook ging hij net als een stier op de grond schrijven met zijn poot. Net toen we dachten dat hij weg ging kwam hij in de aanval en rende op de auto af. Sjittepit, dacht ik. Dit is het dan. Ik zag de driver in de paniek schieten en die kreeg de auto zo snel niet aan. De spotter sprong naar achter en scheen met de lamp naar de lucht. Het was een ram en toen liep het beest gelukkig weg en begonnen we met de oeh’s en de aah’s. Gillen deden we op dat moment niet, we waren allemaal zo onder de indruk dat dit gebeurde. Kort daarna konden we er allemaal om lachen maar stond nog wel te trillen op mijn benen, tering joh wat was dat spannend. De klap was gelukkig ook niet zo heel hard. Ik had verwacht dat we opzouden worden getild maar er zat alleen een deuk aan de zijkant van de voorkant. Wat een happening, iedereen was wel weer even goed wakker.
Toen we bekomen waren gingen we weer verder op zoek naar de hyena’s. om kwart voor 8 kwamen we er eindelijk 1 tegen. Hij was aan het eten bij een water, daar lag een dode buffel. Vlak daarbij lagen krokodillen op de loer dus we troffen het wel weer. Ook zagen we nog een hele grote vlak bij de auto. Deze liep net het water in, toen kwam ik erachter dat zelfs de krokodillen nog soepeler in de heupen zijn dan ik.
Net toen ik dacht dat een hyena er niet meer inzat zagen we er toch nog 1. Nu hebben we echt alles gezien wat we wilden en konden zien, helemaal geslaagd.

Wat een weekend, echt helemaal geslaagd. Ik heb me echt zo gelukkig gevoeld in de natuur tussen de beesten. Het is zo moeilijk uit te leggen en het gevoel dat het geeft is niet te beschrijven. Wie tijd en geld overheeft nodig ik van harte uit om deze kant op te komen. Het is echt jammer dat ik het met niemand uit de omgeving kan delen. Ik heb wel veel foto’s gemaakt en kan niet wachten om die te laten zien.

Tot zover maar weer, kan er niets aan doen dat de verhalen zo lang zijn, er valt ook zo veel te vertellen.

Tot snel en ik kijk uit naar jullie reacties.

XXX Karin