Run Karin Run

Hey lieve allemaal,

Allemaal weer super bedankt voor al jullie reacties, mailtjes en telefoontjes. Ik vind het zo leuk om op de hoogte gehouden te worden van alles wat er in Nederland gebeurd. Zo heb ik begrepen dat twee teams van de korfbal kampioen zijn geworden, super en natuurlijk gefeliciteerd. Nu hebben jullie wel weer een feestje verdiend.
Inmiddels heb ik ook wat foto’s gezien van de SPAR, raar idee dat ik nu niet meer naast de Golff woon. Op de foto’s komt me helemaal niets me meer bekend voor en ben benieuwd hoe het er in het echt uit ziet.

Zit nu een ruime maand in Zambia en al die tijd heb ik gedacht dat de mensen niet gehaast zijn. Ben er nu wel achter gekomen dat dit toch niet helemaal klopt. Met de meiden zijn we naar een kitchen party geweest en toen we met veel moeite weg konden, details vertel ik later, bleken we iets te zijn vergeten. De buurvrouw van de jongens was ook mee en vertelde ons dat we zeker terug moesten. Run, run, zei ze dus deden we dat. Echt bizar dat een afrikaan je verzoekt om je te haasten.
Één dag later moesten we voor een activiteit op het Craft centre zijn. Het programma begon om 19.30 en wij hadden het idee om rond 19.45 heen te gaan gezien het feit we vaak moeten wachten. Stipt om half 8 kreeg in telefoon met de vraag waar we bleven, ze waren op ons aan het wachten. De meesten snel de wijn achterover slaan (ja, Karin aan de wijn), ik heb hem maar laten staan. Toen we aankwamen bleek er nog niets op het punt van beginnen te staan, hebben zelfs nog een uur moeten wachten.

De tijd vliegt echt voorbij. Dit zie ik als één van de tekenen die aangeven dat ik het echt prima naar mijn zin heb. Heb wel regelmatig dat ik s’morgens wakker wordt en dat denk ik dat ik thuis ben en dan doe ik mijn ogen open en dan zie ik een klamboe en links en rechts van mij mensen. Heb maar 1 keer gehad dat daar even van baalde.
Ook heb ik eigenlijk geen tijd voor een spelletje of even rustig te lezen maar mis het niet.

De eerste gasten hebben we ook mogen ontvangen. De ouders van Robbert-Jan zijn een weekje geweest en dat was erg leuk. Ze zijn een paar dagen bij het Craft Centre geweest en een paar dagen naar het safaripark waar wij ook zijn geweest. Merk nu wel dat ik aardig ingeburgerd ben. Zij vonden uiteraard alles bijzonders en nieuw en ik kijk er helemaal niet meer zo van op, wederom een goed teken.

We hadden er al vaak naar verlangd en over gefantaseerd maar vorige week was het eindelijk zover; we hebben gezwommen. Dat was echt een verademing en echt super leuk. Noel, de buurman van de jongens, is met ons mee geweest en Father Matthias heeft ons gebracht. We zijn naar een lodge geweest ongeveer 30 minuten rijden bij ons vandaan. Het was geen groot zwembad en je kon overal staan maar hierdoor wel ideaal voor negers die niet kunnen zwemmen, zoals Noel. We lummeltje gespeeld en Noel zou een goede zijn voor KIA met zijn schijnbewegingen en verwoestende blik. We gaan zeker nog vaker heen en Father Matthias heeft ons aangeboden om ons een keer mee te nemen naar villages in de buurt, erg leuk lijkt me dat.

Ook is mijn suit klaar zoals jullie kunnen zien op de foto. Ik heb hem ook al aangehad en krijg veel positieve reacties van de lokale bevolking. Ze waarderen het echt dat we hun kledingstijl overnemen.

Aan lichamelijke beweging is hier gelukkig ook geen gebrek. Alles moeten we doen met de benenwagen en vaak in de brandende zon. Regelmatig spelen we een potje volleybal met elkaar en laatst heb ik ook mijn eerste berg beklommen, of eigenlijk drie bergen achterelkaar. Het was echt heel stijl en zwaar maar uiteindelijk wel een prachtig uitzicht. Naar benden was een stuk makkelijker ook al gleed ik wel met enige regelmaat uit. Gelukkig wel heel naar beneden gekomen.

For better and worse
Samen met de buren van de boys zijn we naar een echte Afrikaanse wedding geweest en dat was heel bijzonder om mee te maken. Het zou om 13.00 beginnen en de ochtend ervoor hebben we nog wat boodschapjes gehaald en aangezien dat veel tijd in beslag neemt was het flink aanpoten om op tijd klaar te staan. Toen we om iets over 1 bij de jongens kwamen bleek dat we pas rond 13.30 weggingen, had ik mijn tanden ook nog wel drie keer kunnen poetsen.
Uiteindelijk liepen we helemaal opgedirkt (op hakken) naar het Craft centre toe. Ik dacht dat we aan de late kant waren maar dat was helemaal niet zo. Het was eigenlijk nog best wel leeg. Rond 14.30 kwam het bruidspaar eindelijk. De zaal was al wat voller maar was nog lang niet vol. Ik had ook verwacht dat iedereen er helemaal uitgedost bij zou zitten maar dat was niet zo. Sommige zagen er wel mooi en verzorgt uit maar anderen liepen in gewone kleren die ze anders ook aan zouden hebben. Er waren 3 kinderstelletjes die het bruidspaar voor gingen met dansen. Deze kinderen gingen dansend down the ile met het uiteindelijke bruidspaar erachteraan. Het was erg mooi en bijzonder om dat te zien. De man en de vrouw waren allebei in het wit. Toen ze naar binnen liepen werden de vrouwen helemaal gek, ze begonnen te goelen en te schreeuwen en dat schijnt heel normaal te zijn. Ze gingen op het podium zitten met alle kinderen en toen kon het beginnen, uiteraard met een gebed. Guest of honeur was de burgemeester, hij heeft iets verteld wat ik niet kon verstaan. Ook hebben de families van het bruidspaar gesproken maar gelukkig niet zo lang. Toen werd het tijd voor de overhandiging van de cadeaus. Eerst de guest of honeur, toen family en vrienden en toen aanverwanten ofzo. Wij moesten natuurlijk als laatste omdat wij het hele bruidspaar niet kennen. Wel grappig om te zien wat er allemaal werd gegeven. Ze wilden graag huisraad en die hebben ze ook gekregen. Ik zag en tapijt en keukentafel voorbij komen en heel veel pannen. Wij hebben ook pannen gegeven en ze zullen nu wel tientallen pannen hebben.
Alleen de mensen met een cadeau mochten naar voren komen om het te overhandigen. Wij (de meiden) en Noel mochten het geven en zo kwam het dat ik helemaal naar voren moest lopen op hakjes en een veel te gladde vloer met 2 pannen in mijn hand. Gelukkig ging het goed maar het lopen ging niet bepaald elegant. Ik heb ze gefeliciteerd en bedankt dat we erbij mochten zijn. Toen ik van het podium afliep hield de burgemeester me aan en maakte een grapje over zijn toespraak, toch leuk dat socialisen.
Na de cadeaus was er tijd voor eten. Het was een lopend buffet maar het liep niet zo hard. Weer waren wij als laatste en toen wij het eten hadden ging de ceremonie al weer verder. De taart zou worden aangesneden. Op muziek brachten te kinderen het mes naar het bruidspaar toe, weer erg mooi om te zien. Toen ze uiteindelijk elkaar gingen voeren werd er weer uitbundig gegild en gejoeld door de vrouwen, echt een oorverdovend geluid. Toen ze later de dansvloer openden waren sommige vrouwen helemaal niet meer te houden. Ze kropen over de vloer en boenden de vloer met hun handen, echt heel bijzonder. Noel nam ons (Boukje, Kirsten, Sjoerd en Karin) mee naar de dansvloer en toen moesten wij nog gaan dansen. Ze wilden net de muziek stoppen maar omdat wij wilden dansen hebben ze nog muziek gedraaid. Toen we op de dansvloer stonden werden de vrouwen weer helemaal gek. Als snel stond er een hele kudde om ons heen. Ook kregen we op een gegeven moment geld van een vrouw. Dit is een blijk van dankbaarheid omdat we dansen, wel bijzonder. Na het dansen was het al snel afgelopen. Intussen waren er veel straat kinderen gekomen die de restjes van het eten wilden hebben. Het eten wat over was werd naar buiten gegooid en alle kinderen doken er op af, wel bijzonder. Noel zij dat dit niet zo hoort maar er was niemand die er wat van zei.

Een week later zijn we met de meiden en Corida naar een kitchen party geweest. Dit gaat vooraf aan een bruiloft en is alleen voor vrouwen. Wederom heel bijzonder om mee te mogen maken. Karin weer op de hakken en in een rok op naar de party. Het zou eigenlijk om 13.00 beginnen maar omdat we al aardig ingeburgerd zijn hebben we er zelf maar3.30 van gemaakt. Toen we wij Corida kwamen was ze natuurlijk nog lang niet klaar. Uiteindelijk zijn we om 14.15 die kant opgelopen. Het was veel drukker als bij de bruiloft, de zaal zat echt nokkie vol met alleen maar vrouwen. Uiteraard hoort er bij een party cadeaus en de hele keukenraad voor drie keukens is volgens mij compleet. Heb wel 50 pannen voorbij zien komen.
Rond 15.30 kwam de toekomstige bruid er eindelijk aan. Ze liep onder een doek met een vrouw voor haar en achter haar. Ze mocht duidelijk niets zien. Ook bij deze ceremonie weer kinderen die heel mooi gingen dansen. Het bruidje werd naar het podium geleid en daar moest ze gaan zitten, nog steeds onder de doek. Even later kwam haar man met zijn familie naar binnen. Zij gingen richting het podium en na heel wat gedoe werd het kleedje eraf gehaald. Samen gingen ze staan en liepen ze weer richting de uitgang. Halverwege gingen ze uit elkaar. Ze gaven nog een passieloze zoen en het publiek werd gek. De man ging weer weg en de vrouw ging weer zitten op het podium. Na weer een poos wachten mochten we gaan eten. Het eten smaakte weer lekker en de vrouwen vochten haast om het bier. Na het eten en wat drinken wilden we weg gaan, maar toen we buiten kwamen wilden ze dat we gingen dansen. Wij toch maar weer naar binnen en toen ging het helemaal los. We moesten het podium op en dansen met de jonge meisjes en twee vrouwen met djembees. We stonden met de kont naar het publiek toe en toen ik me omdraaide stond de hele zaal voor aan het podium. Echt gekkenwerk, iedereen klappen en gillen en ik maar schudden met die kont. Na de muziek wilden ze dat we geld gaven maar dat hadden we niet bij ons, dat was wel een beetje lullig. De moeder van de bruid en de moeder van de groom ontmoet en die waren erg blij dat we er waren. De moeder van de man wilde dat we even wachten want dan kwam haar andere zoon eraan. Hij heeft een camera en wilde vastleggen dat wij er waren. Door alle hectiek, we moesten met iedereen op de foto, waren we helemaal vergeten om te wachten voor de jongen met de camera. Toen we een gaatje zagen zijn we gevlucht en toen we bijna thuis waren kwamen we erachter dat we niet op de camera waren geweest. Wij overleggen met Corida en die zei dat we maar terug moesten. Ze zei zelfs dat we moesten rennen. Dat was voor het eerst dat ik een afrikaan heb horen zeggen dat we ons moesten haasten, heel bijzonder. Toen we bezweet en buiten adem terug kwamen wilden weer allemaal mensen met ons op de foto en uiteindelijk kwamen we ook op de film. Voelde me een of andere bekendheid.
Ook hebben we gezien dat de bruid een taart geeft aan haar schoonmoeder. Op de taart staat ‘brides respect’. Ze moest helemaal door haar knieën, heel langzaam om die taart te geven. De hele middag en ook bij deze traditie was de bruid niet blij, ze keek erg ongelukkig en toen ze diezelfde taart aan haar eigen moeder moest geven ging ze huilen. Als je als vrouw gaat trouwen dan verlaat je als het ware je eigen gezin om binnen het gezin van je man te worden opgenomen, vandaar te emoties en de trieste blik. Toen we eindelijk weg konden was het ff bijkomen. Maar wat weer een geslaagde middag. Echt super om mee te mogen maken.

De kabouterdans
Afgelopen weekend zou ik een nachtje met Kirsten en Father Odron naar Petouki gaan om daar activiteiten bij te wonen. Vrijdag om 11.00 zouden we vertrekken en in was er al helemaal klaar voor. Echter, om 10.00 kreeg ik telefoon met de mededeling dat het niet door ging. Dat was even omschakelen maar wel typisch Afrikaans. Aangezien er ook activiteiten waren op het Craft Centre zijn we daar heen geweest. Toen we aankwamen hebben het programma gekregen en meteen werd er van ons verlangt dat we mee gingen doen. S’middags stond er dansen op het programma en s’avonds een modeshow. Wij snel naar huis en een dansje geoefend. We wilden natuurlijk iets Nederlands en volksdansen kan ik niet dus zo kwamen we uit op de irritante kabouterdans. Na kort oefenen moesten we eraan geloven. Boukje, Kirsten en ik bestegen weer het podium en daar gingen we los. Iedereen kon het zichtbaar waarderen maar ik vond het liedje wel lang duren. We waren allemaal blij dat we het gehad hadden.
S’avonds gingen we ook meedoen met de modeshow in onze traditionele suits op hakjes. Na lang wachten was het eindelijk zover; we mochten we over de ‘catwalk’ paraderen, wederom op de muziek van de kabouterdans. Na ons optreden begon de echte modeshow en draaiden ze weer de kabouterdans en ‘ik heb een boot’. Ze moesten toch eens weten op wat voor muziek ze aan het lopen waren.
De volgende avond stonden er toneelstukken op het programma en daar zijn we met zijn allen wezen kijken. Toen werd ik gebeld met de vraag waar we bleven en vervolgens moesten we nog een ruim uur wachten. Alle activiteiten die we hebben bijgewoond waren best wel vermoeiend. Het was wel heel interessant maar tussen het ene optreden en het andere zit wel een kwartier tussen, je moet zoveel wachten.
Uiteindelijk was het wel een super druk maar geslaagd weekend. Weer heel vaak op het podium gestaan wat hier eigenlijk heel gewoon is en het merendeel op hakken gelopen i.p.v. m’n gympies.
Erg mooi om te zien is dat de jongeren graag aan elkaar laten zien waar ze goed in zijn en aangezien iedereen goed is in dansen is er heel wat afgedanst. Ze zijn hier ook geen enkele motivatie nodig, iedereen doet spontaan mee.

Project
Afgelopen weekend hebben we dus allerlei activiteiten bijgewoond die ons een goed beeld hebben gegeven van de manier waarop activiteiten worden georganiseerd. Deze informatie hebben we verwerkt in een verslag en kunnen we in de toekomst gaan gebruiken. Het is erg mooi om te zien dat alle jongeren hier zo spontaan zijn en zonder schaamte hun talent aan de anderen laten zien. Ik moest eerst wel even een drempeltje over voordat ik met plezier voor zo’n groep sta.
Ook zijn we vorige week naar het ministerie geweest en hebben we kennisgemaakt met de man die gaat over de jeugd. Een heel aardige man waar we zeker wat aan zullen hebben. We hebben een interessant gesprek gehad en aangegeven welke gegevens we graag willen hebben. Deze gegevens moet hij zelf allemaal op gaan zoeken maar ze moeten wel ergens zijn. Ook zullen we nog een afspraak krijgen bij een ander ministerie voor gegevens over onderwijs.
Kirsten en ik zijn ook druk bezig geweest met ons afstuderen. We hebben een opzet gemaakt maar weten nog niet helemaal of het goed is. We hoopten vorige op contact met onze docent, dit hebben we verzocht contact op de nemen via de mail maar opeens kwam ik erachter dat het herfstvakantie was.
Inmiddels hebben we ook theoretische informatie ontvangen over onderzoeksmethoden die we door gewerkt hebben. Deze week staan er afspraken met Odron op het programma en met lokale partners.
Het is wel even wennen dat we zo langzaam informatie los kunnen krijgen. We zijn vorige week al bij het ministerie geweest maar tot dusver nog geen concrete informatie. Ook zijn we er net weer van een afspraak met Odron. We waren uiteraard keurig op tijd op de plaats van bestemming maar hij belde af, onverrichte zaken dus weer naar huis. Gelukkig kan ik me er niet zo druk om maken. Er zijn nog genoeg dingen waar we aan kunnen werken en morgen is er gewoon weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Tot zover maar weer, ik kijk uit naar jullie reacties

Veel liefs Karin