Ik ben Karin uit Koekange en loop gewoon in Afrika

Hallo allemaal,

Ik liep laatst met Boukje naar de markt en toen bedacht ik me opeens. Boukje Fokkema uit Menaldum en Karin Holties uit Koekange lopen gewoon in Afrika. Wie had dat nou een jaar geleden gedacht, ik niet. Dat was even weer zo’n moment dat ik echt aan het genieten was.

Hier weer even een berichtje uit een zonnig, maar soms ook regenachtig Zambia. Vorige week hebben we de eerst buien gehad en dat ging even flink tekeer. Het hoost dan echt even flink met onweer. Ik vond het al behoorlijk hard regenen maar de lokale bevolking trok er zijn neus niet voor op.
Als de regentijd echt aanbreekt gaat het nog veel harder en spoelt het echt over de straat (zandpaden). Ik was blij dat het ging regenen, de dagen voor de regen werd het steeds warmer en warmer. Toen het uiteindelijk ging regenen koelde het een heel stuk af en dat was zeker wel lekker.

Ik heb weer met veel plezier al jullie reacties gelezen, echt leuk dat zoveel mensen me op die manier kunnen volgen en ik hoop dan ook dat ik jullie een beetje een beeld kan geven van alles wat ik hier mee maak. Ook heb ik weer wat kaartjes ontvangen, zelfs een uit Thailand. Echt super leuk en het is steeds weer leuk om te merken dat er aan me gedacht wordt.
Ook denk ik veel aan jullie maar heb nog steeds geen heimwee gehad. Ben wel ziek geweest en dat was wel even balen. Na mijn vorige blog heb ik bijna twee dagen op bed gelegen en op de pot gezeten. Ik was flink aan de schijterij en buikpijn en zal de details verder voor me houden. Toen baalde ik wel even maar gelukkig was ook Kirsten ziek en lagen we samen op bed. Wel toevallig dat we het alle twee hadden, misschien iets verkeerds gegeten of gedronken. Toen we ons weer beter voelden konden we niet wachten op weer wat te gaan doen maar dat werd niet wat. De donderdag dat we weer beter waren, waren hier de verkiezingen en lag alles stil. Gelukkig hebben we er verder weinig van gemerkt. Wel zagen we met enige regelmaat mensen aan het campagne voeren maar daar hadden we geen last van. Ook moesten we die dag boodschappen gaan halen want er was helemaal niets meer. Nu bleek echter de Shoprite ook dicht te zijn en konden we dus niets kopen. Gelukkig hadden we nog rijst en hebben we brood van de markt kunnen halen en het enige wat we er nog op konden doen was pindakaas.

Ook hebben we de verjaardag van Ruben gevierd, hij werd op 31 oktober 21 jaar. Nu is het hier de traditie dat de jarige wakker wordt gegooid met een emmer water. Dit gunden we hem natuurlijk ook maar om hem nou in zijn bed nat te gooien ging ons een beetje te ver. We hebben hem uit bed gelokt en toen hij buiten kwam kreeg hij de volle laag. Gelukkig kon hij het wel waarderen en was hij meteen goed wakker.
Ook hadden we de kamer versierd met slingers en ballonnen. Op speciaal verzoek hebben we patat gebakken met een broodje hamburger, kortom een echt feestmaal. Ook hebben we appeltaart gebakken aan onze kant. Dit moest eigenlijk een verrassing blijven maar dat is helaas mislukt (de verrassing, de taart is wel gelukt). Het avond eten bestond uit appeltaart met koffie en dat ging er goed in, uiteraard ook nog gezongen en bij een verjaardag horen ook cadeaus. We hebben heerlijke jam en pinda’s voor hem gekocht want daar is hij zo dol op en als klap op de vuurpijl een prachtige muts waarmee zijn idool, een plaatselijke kuntenaar, hier ook mee rond loopt.
Na het eten stond de volgende verrassing op het programma namelijk een heus kampvuur. Helaas had iemand zich versproken en was deze verrassing ook al geen verrassing meer, gelukkig konden we er allemaal hard om lachen. De hele avond heerlijk bij het vuur gezeten en biertjes gedronken. Rond half drie gingen we naar bed en dat was echt super laat voor mij, normaal liggen we er om 21.00 wel in.

Diezelfde avond zijn de mannen ook nog op een echte ‘boevenjacht’ geweest. Noel is een eindje verderop een huis aan het bouwen en daar houdt hij nu zestig kippen. Nu missen er drie en die zijn vermoedelijk gestolen. Samen met de jongens zijn ze op zoek gegaan naar sporen. Toen ze terug kwamen geen dief maar de politie zit er bovenop. Nog dezelfde avond hebben ze een jongen opgepakt. Deze jongen werd naar het huis van Noel gebracht zodat Corida hem ook kon zien. Wij zaten allemaal nog buiten en konden zien hoe boos Corida op hem was en hoe ze hem heeft toegesproken. Dat was wel indrukwekkend. Toen Corida klaar was is de jongens met de politie en Noel naar het bureau gegaan. Daar heeft Noel hem flink aangepakt en later de inspecteur ook. De jongen heeft toen drie dagen vast moeten zitten en in die drie dagen kreeg hij niets te eten. De familie van de jongen wil niet voor hem betalen en hij zit nu dus in de gevangenis. Echt bijzonder om dit zo van dicht bij mee te maken, het verschil met Nederland wordt weer even flink duidelijk. Hier is het dus de gewoonte dat de dader het slachtoffer onder ogen komt en ook de kans krijgt om hem eigenhandig aan te pakken. In Nederland zie je dat echt niet gebeuren.

Een kleine week heeft het project dus stil gelegen omdat Kirsten en ik beiden ziek waren en er ook nog de verkiezingen waren. Dat was wel balen maar niets aan te doen, ik heb me er maar bij neergelegd. Inmiddels hebben we nog maar weinig demografische gegevens gekregen maar de man van het ministerie is er wel druk naar op zoek. Wel hebben we andere nuttige informatie gekregen van het ministerie en deze hebben we helemaal doorgewerkt. Er staan interessante dingen in over de jongeren en hoe de overheid bepaalde problemen op denkt te gaan lossen. Ook hebben we contacten gelegd bij andere ministeries want we hebben wel geleerd dat je niet op een paard moet wedden. Ook hier werden we van het kasje naar de muur gestuurd en uiteindelijk wel veel tijd kwijt maar nog geen nuttige informatie rijker. Het is echt opmerkelijk hoeveel tijd je alleen al kwijt bent om ergens te komen, daar moeten we echt rekening mee houden in onze planning.
De afspraken met Odron hebben we ook met enige regelmaat al werden deze vorige week ook weer met enige regelmaat afgezegd. Niets aan te doen en gewoon weer een nieuwe afspraak maken. We hebben in middels wel al interessante gesprekken gehad over bijvoorbeeld zijn beweegredenen waarom hij priester is geworden en hoe hij er mee omgaat. Hij wordt door zijn familie ook niet meer gezien als zoon af broer maar echt als priester. Zijn zus was ziek geweest en ook toen kon hij niet de broer van, zijn maar werd hij gezien als priester. Ook hebben wij verteld hoe wij er mee omgaan wanneer we moeilijke of zware verhalen te horen krijgen.

De opzet voor het afstuderen in inmiddels ook klaar en hebben we opgestuurd naar de examen commissie. Het was even puzzelen maar uiteindelijk ben ik tevreden met het resultaat. Het veld onderzoek gaan we in Chipata uitvoeren en het literatuuronderzoek en de verdere uitwerking van de informatie kunnen we terug in Nederland doen. We gaan onderzoeken in welke mate 2 verschillende methoden toegepast kunnen worden op de jongeren van Chipata. Nu is het afwachten wat de commissie ervan zegt maar we kunnen in ieder geval wel beginnen, het kan nog wel zijn dat we wat dingen moeten aanpassen.
Komende week staan we afspraken bij een lokale partner op het programma en afspraken binnen het bisdom. Ook is de bisschop er weer uit Rome en daar zullen we als groep ook een afspraak mee gaan maken zodat we hem op de hoogte kunnen houden. Ook gaan we beginnen met de biografieën die we nodig zijn voor zowel het project als het onderzoek. Zaterdag organiseren wij een adventure walk. We gaan dan met een groep jongeren de bergen in om daar activiteiten te doen, dat moeten we deze week ook nog voorbereiden. Genoeg te doen dus maar gelukkig is de batterij weer opgeladen.

We zijn er net weer van een weekend in het paradijs. We zijn met zijn allen naar Lake Malawi geweest en dat heeft ons echt weer opgeladen. Het was echt heerlijk. We zijn met het openbaar vervoer gegaan en dat was echt wel een hele ervaring. Het eerste stuk, tot aan de grens, was geregeld en toen moesten we maar kijken hoe we verder moesten. Bij de grens wel even gevraagd hoeveel je ongeveer voor de taxi’s moet betalen zodat ze ons niet gigantisch af gaan zetten. Bij de grens stonden al auto’s klaar om ons een stukje verder te brengen naar de minibusjes die ons naar Lilongwe zouden brengen. Met zijn zessen en een kindje opgepropt in een auto en het avontuur kon beginnen. En ik moet zeggen dat het me alles is meegevallen. Het was soms wel gekkenwerk, bijvoorbeeld in Lilongwe. Daar stond het helemaal vol met minibusjes en met mensen die je wat wilden verkopen. Daar moesten we overstappen in een andere bus en gelukkig hadden we al vrij vlot voor een redelijke prijs een taxi naar Salima. Toen we allemaal in de bus zaten moesten we er op eens weer uit. Die bus bleek geen reserve wiel te hebben maar de chauffeur regelde zelf een andere bus voor dezelfde prijs. Onderweg veel gestopt, mensen erin, mensen eruit. Steeds stonden er mensen aan de kant van de weg die een stukje mee gingen rijden. Op een gegeven moment zaten we er met zij achttienen in en ook nog een hele vracht boodschappen waaronder eieren en die zijn wonderwel heel gebleven. We zijn echt letterlijk nader tot elkaar gekomen.
We zijn om 4.30 vertrokken en rond 11.00 waren we bij een lodge waar we konden slapen, echt een meevallen. De rest van de dag heerlijk gezwommen en de pan uit de chilled. Lekker gegeten en uiteraard ook gedronken.
Zaterdags zijn we met een paar locals naar een onbewoond eiland geweest. Dat eiland zijn we helemaal rond geweest en was echt prachtig. Ook naar het hoogster punt geklommen en het uitzicht was er echt een uit het boekje; het water, de bergen op de achtergrond en een dobberend bootje.
Ook hebben we daar nog gesnorkeld en mooie visjes gezien. De rest van het weekend was het gewoon heerlijk zwemmen, eten en drinken en nader tot elkaar komen.
Maandag dus weer terug gerezen en dat was ook weer een happening maar ging gelukkig ook weer goed. Rond 15.00 waren we weer thuis en daar was geen water en stroom. Een hartelijker welkom kon ik me niet bedenken.

Sinds een paar weken zijn de vrouw en de twee kinderen van onze stoere bewaker bij ons komen wonen. Een dochter was zwanger in ging hier in de kliniek bevallen. Vorige week maandag was het dan zover. We kwamen Mr. England trots liggende in zijn kruiwagen tegen met de mededeling dat het een meisje was geworden en dat alles goed was gegaan. Om 12.00 was ze geboren en om 18.00 was moeder weer thuis met de kleine en gingen wij even kijken.
Echt een heel ienie minie kindje, helemaal ingepakt in wollen dekens. De moeder zelf kan slecht engels maar er was nog iemand anders bij die ook zwanger is en ons een en ander heeft verteld.
Zo krijgt het kindje pas na drie weken een naam. De vaders zijn nooit bij bevallingen aanwezig. De zwangere gaat naar haar moeder toe en verblijft daar enkele weken. De oma kan haar dochter alles leren over hoe ze een kind op moeten voeden. Wanneer de navelstreng eraf valt en hij valt tussen de benen van het kindje dan kan het geen kinderen krijgen.
Wanneer de man vreemd gaat tijdens de zwangerschap van de vrouw zal de vrouw komen te overlijden tijdens de bevalling. Als de vrouw vreemd is gegaan tijdens de zwangerschap gaat zij en het kindje dood.
Weer een heel verschil met hoe het in Nederland gaat maar wel heel erg mooi om mee te maken. In Nederland ben je weken/maanden van te voren bezig met allerlei voorbereidingen. Hier krijg je gewoon een kind, punt. Het enige wat geregeld wordt zijn wat kleren, geen buggy’s, kinderkamers. Een omslagdoek is voldoende.

Volgens mij zijn jullie nu wel weer op de hoogte van alles wat ik zo’n beetje gedaan heb. Ik blijf vooral genieten en blijf stil staan dat ik Karin uit Koekange ben en ik gewoon voor vier maanden in Afrika woon, echt super.

Veel liefs Karin